"من"
در نگاهت جامانده
آرام چشم بپوش
از من.
بیست
و ششم آبان نود و دو
۱۳۹۲ آبان ۲۶, یکشنبه
سرانجام
سرانجام رفتی.
شاید دیگر
پس از دیرچندی
به پیشگاه آینه بایستم
گاه خود را ببینم
و موهای
سپیدم را
چین چهره و
دل را
شاید دیگر
خواب
چشمانم را
گاه مهمانی کرد
حالا شاید
دیگر وقت رسیدن
به دردهای تنم شده باشد
شاید.
دیگر وقت رسیدن
به دردهای تنم شده باشد
شاید.
بیست
و ششم آبان نود و دو
عاشقانه های بودن
نیستی؛
اما عاشقانه ها
همچون
بودنت
باز برای تو به سرایش در می آیند
چون رختی که
تنها بر تن تو دوخته و آراسته است
تو را شایند.
عاشقانه هایی که
برخی را همه ی زندگی و
تو را هیچ اند.
بیست
و ششم آبان نود و دو
تاب
تاب رفتنت را
–
که
ندارم –
قسمت می کنم
با همه آنها که ترکشان کردی
شاید آوردم
شاید شد.
بیست
و ششم آبان نود و دو
امروز
"امروز"
سرِ آمدن و آغاز ندارد
تو رفته ای و من
در دیروز و دیشب ِ باتو
جامانده
وامانده ام.
دیگر گاهشمار
هر روز
دیروز است.
بیست
و ششم آبان نود و دو
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
