شِکوه ی درد

دردهایم
از سکوتم
به شِکوه اند.

دور

از تو هر چه
دورتر می گردم
به همان اندازه جهان
پس تر از من دور می گردد
روزگار من امروز چنین می گردد.
دور
دور از هر چیز
نزدیک به مرگ.
 

 
شانزدهم آذر نود و سه

خود

خودم را در بر می گیرم، تنگ
و به اندازه ی دلتنگی
برای همه آدمهایی که خودم را
در آنها جستم-و نیافتم-
امروز
دلم برای هیچکس
به اندازه ی خودم تنگ نیست
می گریم و
فریاد می کشم:
این همه عمر
بی من
کجا بودی، خودم؟!

 


پانزدهم آذر نود و سه

رشک

به ضرباهنگ آه و هق هقَت
             پای می کوبند و می رقصند
و بر لبخند تو
             رشکها
             رشکهایی می برند.
گوییا
رنگ ِ رقص و رَنگ ِ لبخندهاشان
                                 بربوده ای.
مانده ای بر حال ایشان
رشک باید
یا که لبخند!







بیست و یکم آبان نود و سه

محرم

کاش
پرچم سیاهی
تکیه ای
محرم و عاشورایی هم
در سوگ انسانیت برپا می شد
و کسی رنج آدمی را به سینه می زد.

 

سوم محرم 1436

بازگشت

بازمی گردم به تو
اما
تنها به رویایت.



آبان نود و سه

بی تو

بی تو
جهانی در من تهی می شود
بی تو
نه شراب مستی می دهد
نه انار مزه.





بیستم مرداد نود و سه

خشم

دیری ست از "ما" گذشته

اما من

هنوز عاشق خشمهای توام.

چه,

راست ترین عاشقانه ها را برای من

                                   آن گاه سرودی.

                                                هفتم مرداد نود و سه

گریه

گریستم

باری که در فراز عشق تو بودم

گریستم باز

باری که در فرود عشق آمدم

باری,

می خندم اکنون

نیستمت

که بهانه ی گریه ایم باشد.

                                    هفتم مرداد نود و سه

شب جمعه

دیگرم

نیستی و روزگار هر دم من

چون حال داغداری ست در شب جمعه

بر سر خاک عزیز رفته.

تار

گوشه ای کز کرده و

زخمه به گوشه ای؛

واژه آن سوتر و من

این سو.

نه کنار می آیند

نه به رقص,

            چون همیشه.

همه گم کرده گویی چیزی:

                                    تو.

                                                تیر نود و سه

تو

آدمهای تنها

همیشه یک "تو" دارند.

                        تیر نود و سه

شکست شعر

رفتی؛
شعر شکست خورد.

پانزدهم تیر نود و سه

وامدار

به شمار همه واژه های
همه شعرها
نه من
که جهان
وام دار توست.


دوازدهم تیر ماه نود و سه

تیز و تنها

می روی و
در تو می ماند،
با تو می ماند
نگاه من،
تیز و تنها،
تا همیشه.
 


دوازدهم تیر نود و سه

 

 

... می سپارمش به تو
ای عشق!

تیر نود و سه

دوستت دارم

دوستت دارم
برگردانی از خودخواهی ست.





تیر نود و سه

رمز زمان

کاش می دانستی
رمز زمان تویی
باشی، می گذرد همچون تندباد
و نباشی
قفل، درجا می ماند؛
ثانیه ها شکنجه اند.


هشتم تیرماه نود و سه

شعر

تو نباشی
مرگ می آید
اگر شعر نباشد.







هشتم تیر نود و سه

بهارم

بهارم!

خوش رسیدی

فردا

من به شوقت باز برخواهم خاست

چشمان به سپاست بازخواهم کردن

و امیدت را در دل 

        دل دل خواهم کرد

و به پاسِ باز برخیزِش

                  باز دیدن

                    باز رفتن

می ستایم بودنت را.

انجام – مرگ – را دررسیدن دور نیست

وین بخت – این گذرگاهِ کوتهِ دشوارِ تارِ پرهیاهو, پر ز هیچ ِ زندگی - را

بی شتاب

با تو گر بودی 

         خواهمش پیمود

گر نبودی

       با عشق.

آن چنان, 

زیستن تا مرگ را
              راهی نیست

زیستن با مرگ را

              فرقی نیست 

                      چندان.

هفتم تیر نود و سه

افسانه

افسانه هم سرانجام پایانی دارد

هم چون افسانه ی ما

همچومن

که پایان خواهم گرفت

همچو تو, اما

آن چه ماناست

عشق است در اندیشه

و زندگی

پس دوباره می ستایم

عشق را

زندگی را.

ای عشق!

درودیم دوباره تو را.

هفتم تیر نود و سه

ابلیس

برق شوق نگه ِ چشمانت به گـَهِ رفتن

سینه ی عشق به آماج گرفت و

زهره ی عشق درید

تو که اِحرامِ حریمِ حَرَمِ عشق ببستی

در طوافش به چه رو پرده دریدی,

                              عریان گشتی؟

چون پری آمدی و ابلیس وار

کعبه را روگردان

کافر عشق شدی

کفرعشق ار چه که خود را کیشی ست

ارزانی و شادانت باد.

یکم تیر نود و سه