نیایش

نماز می گزارم بر تو

          که محراب منی

و سجده می آورم بر سینه ات

          که جانماز من است

          سرشار از تپشهای من

بر لبانت

سر به مُهر فرود می آیم

          که کرنش انگیزند

          و راهی به فراسو

کفر است

اگر آنی

آن تپنده گی باز ایستد

آنک

جانماز و مهری نیست

ایمانی و خدایی نیست

                   من نیز.

                            

                             یکم مرداد نود و دو

رویا

من عشقم را به تو

پاک پاس خواهم داشت

حتی به رویا

مگر نه او

- پریوار-

مرا در واقع

به آسمانی پرواز داد؟

           

      هجدهم تیرماه نود و دو

رویداد

زندگی ست

گذر بی امان لحظه ها

- که مرگ نیز

نمی تواند بازایستاندنش ـ

و دیگر هیچ

تنها رویداد

تویی

که مفهوم را از زمان و

زمان را از من

می ربایی

وین گونه

آن گذر بی رحم را

ناکار و بی معناش می سازی.

...و کاش بدانی که

در کنارت نیز

من

دلتنگ توام!

رها ناگشته از آغوشت

می پندارم دیریست

آغوشت را چشم انتظارم

من

از تنت

آنسوترم اکنون  

با من آیی

یکسره جان باش.

                       سیزدهم تیر ماه نود و دو