رمز زمان

کاش می دانستی
رمز زمان تویی
باشی، می گذرد همچون تندباد
و نباشی
قفل، درجا می ماند؛
ثانیه ها شکنجه اند.


هشتم تیرماه نود و سه

شعر

تو نباشی
مرگ می آید
اگر شعر نباشد.







هشتم تیر نود و سه

بهارم

بهارم!

خوش رسیدی

فردا

من به شوقت باز برخواهم خاست

چشمان به سپاست بازخواهم کردن

و امیدت را در دل 

        دل دل خواهم کرد

و به پاسِ باز برخیزِش

                  باز دیدن

                    باز رفتن

می ستایم بودنت را.

انجام – مرگ – را دررسیدن دور نیست

وین بخت – این گذرگاهِ کوتهِ دشوارِ تارِ پرهیاهو, پر ز هیچ ِ زندگی - را

بی شتاب

با تو گر بودی 

         خواهمش پیمود

گر نبودی

       با عشق.

آن چنان, 

زیستن تا مرگ را
              راهی نیست

زیستن با مرگ را

              فرقی نیست 

                      چندان.

هفتم تیر نود و سه

افسانه

افسانه هم سرانجام پایانی دارد

هم چون افسانه ی ما

همچومن

که پایان خواهم گرفت

همچو تو, اما

آن چه ماناست

عشق است در اندیشه

و زندگی

پس دوباره می ستایم

عشق را

زندگی را.

ای عشق!

درودیم دوباره تو را.

هفتم تیر نود و سه

ابلیس

برق شوق نگه ِ چشمانت به گـَهِ رفتن

سینه ی عشق به آماج گرفت و

زهره ی عشق درید

تو که اِحرامِ حریمِ حَرَمِ عشق ببستی

در طوافش به چه رو پرده دریدی,

                              عریان گشتی؟

چون پری آمدی و ابلیس وار

کعبه را روگردان

کافر عشق شدی

کفرعشق ار چه که خود را کیشی ست

ارزانی و شادانت باد.

یکم تیر نود و سه

سیاه

سیاه چشمت

سیاهچاله ام شد در کهکشان زندگی

زمان را هیچ کرد و مکانم را

و در خود مرا فرو کشید و فروبرد

گیسوان نگونسار سیاه فامت

سرنگونم ساخت, به کرنشم واداشت و

راهی دلت ساخت, سیاه

و عشق تو

از میانه ی این همه سیاهیهات

اینک مرا

به سیه روزی بخت تیره ام رسانیده

                        به روشنی روز

با عشق تو

به چنین خاکی سیاه

بایدم بنشست.

                    بیست و هشتم خرداد نود و سه

هم ارز

من عشق را و تو را بایسته ام
عشق را و تو را ایستاده ام
وانگه که عشق آغِشت مرا
پس هم ارز عشق شایسته ام
ارزان نیستم.



یازدهم خرداد نود و سه