دلتنگی

دلتنگم آنسان

که حتی شعری

بر دفتری بنگارم

شعری که درین روزگاران غباراندود

همه ی زبان آدمی ست

همه ی اندیشه

همه ی زندگی

همه درد

 

عشق را پیمودم

تا پایان ِ پرستش ِ یک هرزه

تا پایان ِ کُرنش ِ یک کودک

تا سرانجام ِ دین

تا بیکران ِ طبیعت

تا انتهای ِ چندِش بار ِ پاکی ِ آنگونه

و انسان را رانده یافتم از بهشت و نفرینی

از بی اندیشه گی

از گذاردن ِ بار خویش بر گـُرده ی خویشان

از فراموشی ِ خویشی

از فراموشی ِ خویش

آنچنان گم

در پس ِ اعصار

که بازنیابد هیچ

خویش از خویش

 

بهشت

در آزاد اندیشیدن ِ ما بود

در انسان بودن

در عشق پراکندن

و آنگاه که سیب نیندیشیدن را چشیدیم

و انسانیت را از خود راندیم

زادیم شیطان را و

رانده شدیم تا خاک

به دست خویش.

                                                                                               تیر ماه هشتاد و هشت

شکوه ِ واژه

در ژرفای ندانستن ها و بیگانگی ام

پا و دست می کوفتم بر اندیشه

بی سو؛

معجزه رخ داد!

بر مزار تو یافتم خود را

کِی می توانستم جانگیر اشکهای غریبم را روان سازم؟

خوشا که جز تو ندیدشان کَس!

اگرچه چون من ها

با من

در کنارت بسیار بودیم

هر یک امّا

        با تو تنها

هر یک امّا

       چون دخترکی بکر ولی عریان گشته

       زیر تجاوز ِ نگاه ِ بی شرم دژخیمان

به بکارت انسانیت

بر بستری که خاک مزار تو بود

بی شرمانه تر از کوتهی زندگی*!

در این درهم آمیزش زیبا و زشت

شکوه واژه را دیدم

که چون کلام تو

اندیشه ها را باریدن گرفته بود

قدرت شعر را دیدم

آنسان که زَهره ی دلیران حجله ی روسپیان را

                                      دریدن گرفته بود      

تلخندی زدم

تلخندی زدم که دیدم

تیغ مداران تو را می شناسند

بیشتر از شعرپرستان

از آن که

ترس آنان را

از عشق اینان

افزون یافتم

          بر تو.

درین آن و این

تو را می دیدم از فراز

چه اندیشناک

از دل خاک

در زمان

روان بودی و جاوید

و چه بزرگ

به بزرگی ِ هراس ِ کوردلان

          از مزارت

            از نامت

              برکنده بر سنگی به ظاهر بی جان

            و از واژه واژه ات

که ژرفنای تاریخ را

به ترانه ی انسانیت آلود.

در تمامی این کوتاهی ِ بی شرمانه

آزادی را فریاد دادی

و کنون

چنگال مرگ

پیشکش کردش

          تو را

و اینک

در این آزادی ِ مرگبهای ِ توست

که صدایت

شعرت

و اندیشه ات

از هزار هزار جان و زبان جاری ست

و گزند هیچ کرکس صفتی

          تو را نمی تواند رسید

آری

آنان

لبخند را بر لبان جراحی** کردند

و تو

بر چشمها نشاندیش.

 

 

                  * تعبیر شاملو از زندگی که گفت کوتاه ست, بی شرمانه کوتاه است وزیبایی آن در همین است و تنها راه جاودانگی ِ آن انسانیت است.

                  ** از شاملو

 

 

                                 دوم مرداد هشتاد و هشت

                                 سالمرگ شاملو بر مزارش

         کرج

غم نوشت

امشب تو را به بسترم راه نیست

                             که در خونم

                                    در خون

صدای خرد شدن استخوانهای جوانی

به دست تهی اندیشی گرسنه شکم 

در سرم

چونان جویدن سگی, استخوانی را

مغزم را می ساید و می فرساید

و من می اندیشم

بی اندیشگی ِ انسان تا چند قرن دیگر؟

امشب

آغوش ِ بازی برایت ندارم

که دغدغه ی این غم نوشت

ویرانم کرده

چه

واژه ها از من گیج ترند اینبار

و دیگر

به شوق ِ دیرین

و به شیطنت ِ هر بار

                   نمی خوانندم

گویی همین را می گویند دق کردن!

نه بغضی که مرا به خود مشغول دارد

نه اشکی که اندک آرامی

نه فریادی که اندیشه را بـِدَراند

و من

تنها

تـَن های دیگر را در انتظارم

که بغض مرا پاره کنند

تا رهایی را فریاد کنم

فریاد کنیم

گوش سپرده ام به آواهای دور

که از بامها

در دل شب

رنگین کمانی اند

برخاسته تا ژرفای دلهای کر

نه هفت که هفتاد رنگ

بر جهیده بر دلهای کوررنگ

و صداهای گوش خراش خیابان

- که شاید از پرده ی آهنین ِ گوشهای ِ دلسنگ

راهی به درون بجویند -

و زخمهای مرا

برای فردای آزاد

می تراشند

فردایی هم هست

فردایی هم هست اگر حتی من نباشم

توخواهی بود.        

                      بیست و چهارم خرداد هشتاد و هشت

 

بیگانه

آن دم که در خانۀ خود

بیگانه ترین کـَس تویی

دیگر پایان کار است

دیگر نمی توان هیچگاه خود بود

همیشه مهمان ِ خودی

و دیگر خلوت با خود

          رویایی بیش نیست

دروغ و نکبت اندیشی که شیهه کشید

هنگامه ایست

که دیگر سکوت و خفقان نیز چاره ای نمی سازند

باید رفت

خود که در تو سالهاست کشته ای بوده

تنی مانده, بی خود

که کشتن آن را چه سود

                   یا نکشتنش

راستی

دم ِ مستی

چه کوتاه دمی از فراموشی ست

و در این زهرماری زندگی

چه گران است همان چند دم کوتاه

                    چهارم فروردین هشتاد و هشت

 

نگاه من

نگاهم را

هیچ بار نادرست خوانده نگذاشتی

اما چه سود؟

دلم را به هر باره

          رماندی.

چه می توانم گفتنت؟

اگر اینسان راه دلم تا به چشم

                   کوتاه بود

یکسویه نبود!

و تو هرگز

نخواندی دل من را

که شاید خواستن ِ خواندنی می نبود

و من چگونه از پس ِ هر آزمون

باز به انتظارم

          تو را؟!

                       سیزدهم بهمن هشتاد و هفت

برای زجه های سکوت

می خواهم چشمانم بر هم بیارمند

تا بشنوم ترنـّم ِ صدای تو را

در رقص ِ واژگان ِ نیمه آشنایت

که ناشنیده

نمی دانم از کجا

در گوشم قشقرق به پا کرده اند.

می دانی؟!

دیرگاهیست حرفی نشنیده بودم

که صدای ِ کـَر و سکوت اندود ِ تو

تنبک ِ گوش مرا به نواختن گرفته

مگر تو می شنوی؟

یا حرف تازه ای زده اَندَت

که بی صدا فریاد کرده ای؟

 

صدایی از تو نیست

اما تو را می فهمم

که به دردی تابفرسا نواخته شده ای

و بدتر از من

از رو نرفته ای!

و از تراش ِ زخم ِ دیرین ِ خود

                   کیفور می شوی.

شاید من بیراه می اندیشم

شاید تو پایان را نیازموده ای تا اکنون

شاید تو هنوز او را داری!

پس اگر چنین بود

از من بگذر

در همان حال که بدانی

می پسندمَت.

                هشتم دی ماه هشتاد و هفت

تحویل سال

خورشید

از همیشه زودتر خود را به کوه رساند

تا در پس ِ آن پناه یابد و

به تماشا بنشیند

و ماه را پاسی زودتر هدیه کند

و شب

آغوش گسترد

تا باز مرا هوایی کند

زیبا نوای ِ باران

نواختن گرفت

بوی خود را بر همۀ وجودم افشاند

تا در کنار تو بودن را جشن بگیرم

خبری بود گویا

دیری نمی بایست گذشتن

سوار بر احساس تو

به اوج پرکشیدم

و ما

بی آنکه بدانیم

با این پرواز

سالی نو را

به بشر تحویل کرده بودیم

جهان به پیشباز ِ ما آمده بود

          بی آنکه بدانیم

و زین پس

بوی باران

تا هماره مرا

پیک ِ آرزوی ِ تو خواهد بود.ء

                           دوازدهم دی ماه هشتاد و هفت

                         شب سال نو مسیحی دوهزار و نه

اوج

اکنون که در اوجم

به دور از هر بالانشینی

و هر غرور

می خواهم

آن پایین دست ها را

که تویی آن قلمرو را حکمران

و تو خاک نشین

در غبار غمها

و کجرویها

گم

اشکبار

و امیدوار

می دانی که تو را از این فراز

می بینم.

               بیست و هفتم آذر هشتاد و هفت

                                       

بهشت

بیهوده در پـِی ِ بهشت نمی بایدم بود

بهشت ِ من آنجاست که تو هستی

و با شکوه ترین لحظه آن است

که من در آستانۀ این بهشتم و

بوی ِ بودن ِ تو را می گیرم

و در آن لحظه

تو می گویی:

          خوش آمدی!

آنگاه بهار خواهد شد

و بهار هنگامی ست

          که تو می خندی

و وقتی چشم بر چشم بگذاری

          جهان می آرَمَد

و وقتی گریانی

جهان

سوگوار ِ حال ِ من است.

           بامداد دهم آذر هشتاد و هفت

                             

پنجره

خسته و دلگیر

دَمخور ِ پنجره ای هر شب

به تکاپو

          یاد ِ تو را می پویم و این پنجره باز

تکرار حضورم را

می سپارد به تحمّل.

در پَسَش

دیگر خبری نیست.

 

دیگر خبری نیست

نه از چلچله ای روی درخت

نه شقایق به خرابه

نه ز ِ جیرجیرک ِ یکسر همه آواز

و نه از زمزمۀ باد

دیگر خبری نیست

 

پیش چشمان

رژه ای از تـَه ِ سیگار و

تلی جعبه

وه که چندین یاد و خاطر سوختند و شدند دود ِ هوا؟!

 

غـُرّ ِش ِ بی رحم و نـَخَراشیدۀ یک ماشین

می دَرانـَد

خاطر ِ خاطره انگیز ِ شب و

                             شعر و

                                 نـَفـَسهای مرا      

                                       یاد تو را.

                           بامداد دهم آذر هشتاد و هفت

 

من هستم

من آمده ام

تا تو را

و رنجَت را

بر دوش کشم

من آمده ام

تا جورکش ِ دردهای تو باشم

و شبها ی تو را پاس بدارم

برای تو بگریم و

از بودنت

          نـَفـَس بکشم

زخمهای شانه های من

نِشیمَن ِ گران غمهای توست

من هستم

من هستم تا هر چند لختی

زیر ِ بار ِ غصّه های تو را بگیرم

تا

     – حتی یک روز –

تو در برزخ ِ بودن و زندگی

دشواری ِ توانسوز ِ تنهایی را

اندکی از یاد ببری

من هستم

هستم تا بشکنم از بی یادیهای تو

و هستم تا تجربه کنم

لبخند را در آمیزشی با اشک

از سرمستی های ِ سرخوشانۀ تو

در این بادیۀ همه گریزان.

نگاه کن!

کوران

همه از چراغ به ستوه اند!

و سواره گان ِ فریب و نیرنگ

فریاد کشان بانگ ِ ناله از دروغ برسر دارند!

عربده سُرایان

شِکوه مند ِ برهوت ِ سکوتند!

و هوارکشان

به سوگ ِ آواز نشسته اند!

همه بیزارند از آنی که همانند!

راستی را به بهای یک غرور گردن می زنند

بر عشق تاس های بخت و قمار می ریزند

در گورستان سیزده به در می کنند و

نـَفـَسهای ِ آبستن از ترانه را می بُرند

لبهای ِ حریص و خیس ِ عشق را می دوزند و

بر پاکی و بـِکارَت ِ آن

سنگین دلانه می تازند

من هستم

من هستم تا تو بردبار ِ من ِ ناکوک باشی و

شکیبای اینهمه تصویر

بر پردۀ زندگی.

تنگنای غروب ِ غریبی ست

هوایی برسان.

                             آبان هشتاد و هفت

نگاه

وقتی نگاه امروزم را

آنگونه که نیست دیدی

دریافتم که نگاه دیروزم را نیز

آنگونه که بود ندیدی

و درمی توانم یافت

دلها سخن که با تو گفتم

چه سان نشنیدی و

لبهای مرا

آه ...

نخواندیشان.

گله ای نیست

من آواز ِ دلارای ِ سکوت ِ تو نبودم.

                  آبان هشتاد و هفت

میهمانی بهشتی

دیشب

بهشت آغوش گشاده بود

و تو به ناز

میهمان بستر من بودی

و من

میهمان و مست ِ حضور تو

و تا سحر

نفسهای تو

ر ِنگ ِ گوشنواز ِ زندگی را

بر صحنۀ روح من

می نواختند.

بی خبر از من

تو آرمیدی

و در پس ِ پلکهای فروخفتۀ خاموشت

          - که دیوان همه شعرها و کتاب همه آواهای جهانند-

غوغای آتشبازی قلب من پنهان بود

و این سرنوشت شیرین من است

من محکوم ِ گواراترین کیفر ِ زندگیم

که درک بودن توست.        

                   دوازدهم آبان هشتاد و هفت

خاطره

عشق را می سرودم

          بر لبان ِ تو

موج سواری بودم, شادان

          بر تاب گیسوان رقصانت

و نیایشگری مومن

          سر به محراب سینه ات

می نواختم

درنوازش ِ تن ِ تو

          رساترین ترانۀ مهر را

و بازمی خواندم عاشقانه ترین شعر زمان را

                                        از دیوان ِ چشمانت

دستانت گرمترین خلوت ِ دنیا بودند

و آغوشت

          امن ترین سرپناه ِ فراری از بند ِ زندگی

 

 

اما تو هیچ گاه ندانستی

کمترین رنج من آنست

که من به خود نیستم  

نه باید به شادی ِ این ناجورعشق

لبخندی بزنم

نه به تلخیش

گریه ای

هر خمی از این عشق بر چهره

رهیست بی امان

بر تاز ِش ِ نامحرمان و حسرت کشان ِ حَرَم ِ این شهر ِ ممنوعه.

 

امشب

تو آهنگ ِ هجرت از حَرَمی کردی

که مرا کاخ ِ آرزو بود و عشق

                                 قلّۀ رهایی

و تو را

بیغوله ای همه حرمت و تحدید

                                همه تلخی

و تو برنتابیدیش

اینک

عزم به راه ِ سرایی رویایی

می روی و من از پس

اتاقم را می بینم تهی

چون دل ِ تو

آکنده از هوسها

و من

به هر کنج ِ آن

لبخند تو را چون نگاره ای

با چهرۀ ماسیده بر قاب

مُتِجَسِّمَم.

گوییا

آن همه ریخت و پاش ِ مهر

همه

وهمی بود از یک تخدیر

من

چون همیشه به پیشباز ِ تنهایی

و تو به استقبال ِ

سرای ِ خالی ِ دیگری, رویایی

با امیدی تازه.

 

جهان را درخواهی نورد

اما

آرامتر از آغوش ِ نادِنج ِ من نخواهی یافت

و گرمتر و اَمن تر از بستر ِ ناهموار و سرد ِ من 

لختی نخواهی خفت

نـَفـَسهای گناهکار و خواب آلوده ات را

نگاه ِ نگران ِ من پاس می داشت

و ضرباهنگ ِ مضطرب ِ قلبم

لالایی ِ گوشهایت بود

فرورفته به سینه ام

گــَُنگ.

                       یکم آبان ماه هشتاد و هفت