من امشب
مردار ِ عشق را به نماز ایستادم
که به زندگی
زهرخند ِ فاحشه اندیشان را
بر فاحشه تنان
بس ناکِسانه
دیدم.
در این دیار که من ناپاک ِ آنم
زگیلی زشت و چرکینم به روی ِ چهرۀ زیبای زندگیتان
بر آن گونه که سرخ ِ بوسه ای با بوی ِ تلخیست
بهشت ِ پاکان و راستان را چه شهرآشوبی خواسته ام!
پس تو ای تهی از هر پلیدی!
ای پیراسته!
نیالای آن تن ِ پاکت
به پیکروارۀ ناپاک ِ من!
من این راه ِ دراز و دور ِ با تو را
رهزنی بودم ولیکن همرکابت!
چه پستم! پس
دیگر از بخشش
سرودی می نخوانم که
به این بیراه
بایدم سر داد.
ای شما پیش آهنگان ِعشق و مهر!
عشق ارزانی ِتان!
هر خیانت
هر دروغ
پیشمرگ ِ راهتان!
بیست و نهم اردیبهشت هشتاد و شش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر