من درگذشتم
آن هنگام که پاسخ ِ
رُفتـَن ِ خاشاکی از چشمت
نفرینت بودم.
و دیگر منم و زاری به تن دخترکی
که به آغوش ِ دستان ِ خشن
از لجن و خون و نبردیست کشانده
نه به دستان ِ پُر از عشق و پُر از نرمش مادر آسوده.
دستی آلوده
که فراق ِ تن ِ آن پارۀ جان
کودک ِ گریانش را می گرید
دست ِ خونین
که تن ِ دخترک ِ بی سامان را
یادمانی همه در یاد ِ تن ِ کودک ِ دور از خود
می پوید
می بوسد.
و دگر باز من و خون ِ ز تن رفتۀ آن خُرد پسر
خُرد به پاهای ِ خرافات و کم اندیشی ها
خُرد زیر ِ خَرواری بار
بهر ِ نانی
بهر ِ آب.
منم و باج ِ فقیری
ز فقیری که تفاوت
همه تن پوشی و گویش!
مزد ِ روزان ِ پُر از محنت کار
خرج ِ افیون و سبُک مغزی و نابودن.
منم و اندُه ِ شعرم
که مرا غرقه به رویای خودم
غافل از ضجۀ بیماری کرد
که از پس
به غریوی جانکاه مرا می خواند
*****
... و در این بلوا
چشم بیماری
مرا می خواند
جز نگاه او نمی باید بود...
بهار هشتاد و هفت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر