کوه ِ ناسروده
پدر را نمی توان سرود
او شُکوه مند کوه ِ ناگفته هاست
دریای واژه های ِ فروخورده
او سخن راندن نمی داند
سخن در او گوارش می گیرد
او تنها آموخت, به انجام رساند
او آموخت آن دم که همه می گریند
چشمانش حراج ِ لبخند باشد
در آن هنگام که هراس
بر دلها می توفـَد
نگاه صبورش
آرام آهنگ ِ دل نواز ِ جان باشد
او هرگز گریستن را نیاموخت
مگر برای پدر.
روز پدر
بیست و ششم تیر هشتاد و هفت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر