عشق را می سرودم
بر لبان ِ تو
موج سواری بودم, شادان
بر تاب گیسوان رقصانت
و نیایشگری مومن
سر به محراب سینه ات
می نواختم
درنوازش ِ تن ِ تو
رساترین ترانۀ مهر را
و بازمی خواندم عاشقانه ترین شعر زمان را
از دیوان ِ چشمانت
دستانت گرمترین خلوت ِ دنیا بودند
و آغوشت
امن ترین سرپناه ِ فراری از بند ِ زندگی
اما تو هیچ گاه ندانستی
کمترین رنج من آنست
که من به خود نیستم
نه باید به شادی ِ این ناجورعشق
لبخندی بزنم
نه به تلخیش
گریه ای
هر خمی از این عشق بر چهره
رهیست بی امان
بر تاز ِش ِ نامحرمان و حسرت کشان ِ حَرَم ِ این شهر ِ ممنوعه.
امشب
تو آهنگ ِ هجرت از حَرَمی کردی
که مرا کاخ ِ آرزو بود و عشق
قلّۀ رهایی
و تو را
بیغوله ای همه حرمت و تحدید
همه تلخی
و تو برنتابیدیش
اینک
عزم به راه ِ سرایی رویایی
می روی و من از پس
اتاقم را می بینم تهی
چون دل ِ تو
آکنده از هوسها
و من
به هر کنج ِ آن
لبخند تو را چون نگاره ای
با چهرۀ ماسیده بر قاب
مُتِجَسِّمَم.
گوییا
آن همه ریخت و پاش ِ مهر
همه
وهمی بود از یک تخدیر
من
چون همیشه به پیشباز ِ تنهایی
و تو به استقبال ِ
سرای ِ خالی ِ دیگری, رویایی
با امیدی تازه.
جهان را درخواهی نورد
اما
آرامتر از آغوش ِ نادِنج ِ من نخواهی یافت
و گرمتر و اَمن تر از بستر ِ ناهموار و سرد ِ من
لختی نخواهی خفت
نـَفـَسهای گناهکار و خواب آلوده ات را
نگاه ِ نگران ِ من پاس می داشت
و ضرباهنگ ِ مضطرب ِ قلبم
لالایی ِ گوشهایت بود
فرورفته به سینه ام
گــَُنگ.
یکم آبان ماه هشتاد و هفت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر