۱۳۸۸ مرداد ۹, جمعه

بهای ِ بودن تو

یکه در یک برهوت

از نمایش

 بی خودی

          ناراستی

آراسته

من نشسته بر سر سنگ مزارم

و گرفته دم ز آوازی

به دلگیری

و درآن حسرتی

از بودنی.

بودنی 

از هست تو.

 

... و گواراتر دراین یک سر سرای خشک و بی تو

آبی از جنس زلالت

 نیستم.

تازه جانی

جسم بی اندازه ام را لیک

تشنه خواهم مرد

بر گورم

که نوشی نیست از خردیت و نادانستنت

                             تنپارۀ اندوده مرگم را.        

تشنه ام.

محتضر بر خاک.

چشم برباران تو:

سیل دانستن

          شکفتن

              زندگی

یک عشق

          یک بود.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر