گاهی باید اشکی ریخت
اما برای چون من ها
که این گاهشان هم نیست
مرگ ِ تازیانه خو
خوش بهانه ایست.
داغی را که بر جوشگاه ِ دَه دَه داغ دیگرست
چه مرهمی؟
بغضی راکه نه بر گلوگاه
که بر عشقگاه ِ توست
چه گشایشی؟
عشق
آخر نوشداروی ِ هر درد
آخر
خود درد ِ من شد.
ز خاکستر نباشد هیچ امیدی به افروزش
به آتش.
آذر هشتاد و شش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر