وه! چه دلتنگم برای
آن نوازشها
که آتش بارَدَم پیکر
خوانشی از واژه های عشق
کنده کنده
حرف حرف
بر پود و تار ِ این تن رنجور
ازبی مهری و نامردمی
با سرانگشتان مهرآور
عشق آگین.
وه! چه دلتنگم برای
آن سُرایشها
نیایشها و
خواهشها
که آرامش رُبا
خفته باغ ِ دل
به صبحی خیس را
می چکانیدند
شُرشُر: برجه از خواب!
اندر آن سبزی و
آن شادابی و
رُستن
ناگهان
برق نگاهت
آتشین
برجهید
چالاک و سوزان
رخنه گر در باور و ایمان
گناه آلود, اما
پاک می کرد
هر تیرگی
می زدود از یاد
یکسر هر غمی.
وه! چه دلتنگم برای
آن نگفتن ها
نخفتن ها
ندیدن ها
بسا دریافتن
رازهایی را خمُش
تا ابد برمُهر سر.
انتظارت
دانه را
بی تاب
از دل ِ خاکش
سینه چاک
می رَمانَد تا فضا
تشنه از کنکاش ِ آب
ای جوانه!
گاه ِ بی گاهی ست
ابر را یارای بارش نیست
پس کجا شد
مهر و
باران و
بهار و
عشق؟
وه! چه دلتنگم
چه دلتنگم
چه دلتنگ
برای ِ
تو!
نهم اسفند هشتاد و پنج
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر