۱۳۸۸ مرداد ۹, جمعه

بی تو

در آن دم که تو رنگ باختی

زندگی فروریخت

و مرگ تنها امید بود و

خویشان نیز سایه.

من

سیال و شناور

در فضایی

          بی اندیشه

زمان را به خود وانهاده

در انتهای بی تویی

            غوطه ور.

در آن پایان باز

تو را دریافتم

سرشاراز

          زمان

            اندیشه

               فضا

                امید

                    و بودن.

                   نوزدهم تیر هشتاد و شش

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر