شِکوه ی درد

دردهایم
از سکوتم
به شِکوه اند.

دور

از تو هر چه
دورتر می گردم
به همان اندازه جهان
پس تر از من دور می گردد
روزگار من امروز چنین می گردد.
دور
دور از هر چیز
نزدیک به مرگ.
 

 
شانزدهم آذر نود و سه

خود

خودم را در بر می گیرم، تنگ
و به اندازه ی دلتنگی
برای همه آدمهایی که خودم را
در آنها جستم-و نیافتم-
امروز
دلم برای هیچکس
به اندازه ی خودم تنگ نیست
می گریم و
فریاد می کشم:
این همه عمر
بی من
کجا بودی، خودم؟!

 


پانزدهم آذر نود و سه