۱۳۸۸ آذر ۲۶, پنجشنبه

آوای ماندگار

برای مـرگ فـرامرز پایـور

که با اهدای خود به موسیقی

ایران, بر تارکِ آن مانا شد.

گریه ی مرا

و بغضم را

که نیست بهانه ای شان نیاز

ببین که رفتن تو

چه ها آورد بر سر

درین روزهای خونریز ِ تنهایی

که نفس

تنها از آوای تو گرم می گیرد

روزگار

چون همیشه

چنان تو را از من ها دور ساخته

که گویی یک رویایی

تیره روزا

که آنچه ما را

در کنار هم پیوندی ست

یک آواست

نه بیش

و امروز که نیست تو را پیکری

و رفته ای از دنیای من

تو از آن نغمه باز در دلم

بودن می گیری

دریغا آنان را که یارای نیوشایی نیست شان

این معاشقه ی شنیداری را

کوتاهم از تو دست

ناچارم از زیارت ِ گونه ات

بر نگاره ی پر ز فریادت از خاموشی

و تا آوایی هست

ترنمی

آهنگی

لبخندی

و یا آهی

تو هستی.

آذر هشتاد و هشت

۱۳۸۸ آذر ۱۵, یکشنبه

نامه

لختی باز

نوشتنم آمد

          دلتنگ, باز؛

و این تنگ دلی

نامه ای بود, بی تاب

نوشتن می بایستم

از روزهایی که می گذشتند, در گیجی

از تنهایی هایی ویرانگر

          به هر گاه و به هر جا

که هر جوانی را به خاک پیری می نشانند

از دروغ هایی که باز

پاسخ ِ هزار راست می آیند

          و باز چهره نمی بازند, هیچ

          راستی را چروکیده تر می آرایند

از گستره ی سود جستن ها

          پهناورتر از هر جهانی

به بهای ناله ی چند کودک گرسنه

به بهای ضجّه ی چند مرد و زن

          فروخته خود

در آغوش ِ هم

به بهای چندین ناخن ِ ساییده

بر دیوارهای ِ تاریک و سخت زندان ها

از ...

 

آمدم باز به خویش

          از همه این رویاها!

گرفتم که نوشتم همه این دغدغه ها

      همه «از»ها

          همه این درد به دل ها

چه کسی بود که باید

بنویسم او را؟!

باز منم

   تنگ دلی,

        تنهایی

           و ...

                             پانزدهم آذر هشتاد و هشت