در آن گاه که
از پس ِ سالیان ِ آنسان دور
- که در شمار ِ اندیشه نیز گنجایش نتواند -
انسان آمد
از پس ِ همه جهانیان ِ دیگر
- چو آب بود و برگ بود و تن
و مهر –
پایاپای
هر پدیدامده ای را پاره ای بود از مهر.
در آن گاه
که نخستین پاره از مهر
بر زمین جای نهاده شد
به نامهری
رنج
سرودن گرفت
به گرانی بر گردۀ مهرپاسبانان
آنسان کمرشکن
که میرود
مهربانی نیز
بر زمین نهاده شود.
مهرگریزان را شادمانه!
آبان هشتاد و پنج
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر