یلدا

یلدا

چند آنی از دیگر شبان درازتر نیست

اما همان

از همه شبهای سال دیگرترش می سازد.

ما نیز می توانیم دیگر باشیم.

                

                            یلدای 1385

قطره

یک قطره آب

سیل ِ یادی ست از تو

که مرا در خود غرقه می برد

ببین زیر باران چه می کشم.

                                      آذر نود

آرام

آرامی نیست

          مگر تو نباشی

          که مرگ است.

                                      آذر نود

حوّا

دوستت دارم

حوّای من

که آدم را به دیگر راه کشیدی و

خدا را به راه خود.

به بهای گناه

عشق خریدی و بازآفریدیش

و آفریدی تنهایی را.

خاکساریت را

می ستایم

و تنت را کرنش می کنم

که دستاویز عشقش ساختی

و به آن تاختی بر اندوه

بلور از خاک برآوردی!

بگذار همه دیگر

تن پاک را

فقط به خاک بسپارند!

با پاکی شان!

وه که بودم را

چه معنادادی

از ترجمان نابودن

و من اینک

چه دلگرمم

از هستن

از مرگ - آفرینشگر فریبا.

ای که گاه از تو سرشارم

ولی پُر هرگز

دریابم

که لبریزی ِ از تو

یگانه امید من است.

... و من امروز

در کوچکی ِ خویش

جا خوش دارم و

از بودن تو, معنا.

بر من است آنک

آدم وار

پای بند ِ هبوط ِ عشقوار ِ تو بیایم

و به پاسداشت و تاوان ِ گـُـنه ِ خاکی تو

هم پای تو بر خاک آیم

هرگز به بهشتی دیگر

جز تو

فریفته نخواهم شد.

من به آغوش

تو را دارم و مرگم را

و به جریان ِ پر از راز جهان

روانم

بی نیاز.

در تواَم

باز نمان از من و بگذار

تا به جریان شگفت آور هستی

هم آغوش

بمیریم.

نوزدهم آذر نود