شکست

من تسلیم همه آنها شدم که مرا نفهمیدند
نفهمیدن شان, توانستن مرا شکست
به شکستم, کرنش می کنم.
هفتم تیر نود و یک

شباهنگام باران

از میان نوشته های دیرین

شب آمد باز و گفتا آسمان را تا ببـــــــــــــارد

به ضرباهنگ خود بر برگ گل راهی نــــوازد

به رقص آرد گل نسرین و یاس و رازقـــی را

به دست آرد دل هر آن که را کامشب گـــدازد

زند بر بند بند تار دلها زخمـــــــــــــــه ای را

که خوشتر زان سراغی کس ز آوازی نــدارد

ز راه لیلی و مجنون درآید بهر عشـــــــــــاق

ز هر سوز و گداز و هر حزینی نغمه ســــازد

بشوید دانه های اشکهایم را ز گونــــــــــــــه

ز بهر دُر شدن تا قعر دریاها رســـــــــــــــاند

صبا را گرد او همراز و همســـــاز و هم آواز

سرودی خوش از آن محبوب مهجورم بخواند

نوایی زین گرفتار قفـــــــــــــس آرد تو را باز

چمن بی چهچه آن بلبل دســـــــــتان چه دارد

بسوزد دم به دم شمع و چو من آهســــته نالد

مباد پروانه بال و پر به این آتــــــــــش ببازد

                              سی آبان هفتاد و سه

                                             دو بامداد