از میان نوشته های دیرین
شب آمد باز و گفتا آسمان را تا ببـــــــــــــارد
به ضرباهنگ خود بر برگ گل راهی نــــوازد
به رقص آرد گل نسرین و یاس و رازقـــی را
به دست آرد دل هر آن که را کامشب گـــدازد
زند بر بند بند تار دلها زخمـــــــــــــــه ای را
که خوشتر زان سراغی کس ز آوازی نــدارد
ز راه لیلی و مجنون درآید بهر عشـــــــــــاق
ز هر سوز و گداز و هر حزینی نغمه ســــازد
بشوید دانه های اشکهایم را ز گونــــــــــــــه
ز بهر دُر شدن تا قعر دریاها رســـــــــــــــاند
صبا را گرد او همراز و همســـــاز و هم آواز
سرودی خوش از آن محبوب مهجورم بخواند
نوایی زین گرفتار قفـــــــــــــس آرد تو را باز
چمن بی چهچه آن بلبل دســـــــــتان چه دارد
بسوزد دم به دم شمع و چو من آهســــته نالد
مباد پروانه بال و پر به این آتــــــــــش ببازد
سی آبان هفتاد و سه
دو بامداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر