ترانه

ترانه های آسمانیم

حسرت پرواز می کشند و من

حسرت عشق

هر سه

     - عشق و ترانه و من –

در بند توییم

چه خاموش به تماشاییم

هجرت عشق را...

        بیست و دوم اسفند نود و یک

ناکجا

تو را با خود بردم

به ناکُجای ِ درونم

و به آسمان ِ روحم

به همانجا که مرا نیز

نبودست راهی

تاب ِ آن خلوت ِ دهشتناک

نیاورد دلت با من

و چه تنها ماندی به کنارم

گوئیا هیچ نبودستم

و همیشه

من و تو با هم بودیم

          به هیچگاه؛

و مرا وَهم ز آغاز ِ تو آمد

          و فرا از تو گذشت.

... و کنون

          - که ام نیستی -

منم و وَهمی و رویایی

گم در آن خـَلســــۀ بی کس

                      بی عشق

                         بی مرگ

در پس ِ آن همه پرواز به بی پایان

نه من از پردۀ تو بازگشودم رازی

نه تو بردی به دیارم راهی.

                                                                   بهار هشتاد و هفت