آوا

آوای من!

بخوان

بخوان که تنها تویی

که گوشها

از همهمه ی پرآشوب امروز, می رهانی

                        به واژه ای مهرآمیز

                        به ترانه ای دلاویز

                        و زمزمه ای

که بوسه ای در راه را

با لبانی سرخ از شراب و آواز

نوید می دهد.

خرداد نود و پنج

تکانه

... و ناگهان نگاه تو

تکانه ای در من زد

          آذرخش وار

و من

هر چه را بوده

       از یاد بردم

چون پیری به در رفته از مرگها

اینک همه چشم،

                  توام.

فروردین نود و پنج

حی علی خیرالعمل

بانگ برآمد
به نیکوترین کارها.
به باران وضو ساخته ام
سینه ات را بیاور
             سر بگذارم
هنگام ستایش است و سپاس
به نمازت ایستاده ام
                   در حرم بهار.




بیست و هفتم اسفند نود و چهار