بس روزها به سان ِ یلدا و
شبها چونان سال
گذشتم از سر
وَردَنه ی دوران
از پس ِ بی شمار نامردمی ها
بس مرا کوفت و سُفت و رُفت
و تنور زمان
چند مرا تـَفت و سوخت
تا که از پای درآیم و درگذرم
و افسوسشان
که من هنوز ایستاده ام!
نمی دانند
که مرا هیچ جز از مرگ
یارای باز ایستاندن نیست مگر
اشک های تو.
اشک توست که مرا
ناکار
تا همیشه می میراند
و اینک اگر هستم
تابیدن توست
مرا زندگی چندباره
با چشمان توست
که صبح دمیدن می گیرد هربار
آفتاب
هربار به امید
لبخند تو را سر می زند باز
و هستی
از شادی تو
سبز می پوید.
و از بودن ِ توست
که جهان می رقصد.
بهار من!
از پس ِ هرروزه مرگ
که روزگار مرا ارزانی کرد
تو مرا باز بیافریدی.
شادزی
تا سپهر در رقص باشد و
بخند
تا امید بتازد
و باز بدان
اشک توست که مرا
ناکار
تا همیشه می میراند.
سی ام شهریور هشتاد و هشت
.JPG)
