ترک

ترکم که می کنی

باخت از آن توست و
عشق از آن من!

در من عشقی زادی

از زهدان ِ بودنت

          وانهادی و

          می روی!

بسیار آموختم

از جا مانده ات در من

گوهر عشق

که حتی به اندیشیدنش

شادمانی ست که در من افروختن می گیرد

تا همواره ی هستن.

                                 تابستان نود

روح ِ حضور تو

                                                            

زندگی می کنم

تنها در لحظاتی که سرشارند از بودن تو

و بیرون از آن جا

همه وهم و هراس و بیمناکی ست

که موج می زند

سوی دیگری نیستم

که آزموده ام

بی روح ِ بودن تو

خود

نبودن است.

                        چهارم اردیبهشت نود و یک