تو را سرودم
به نغمه ای دل انگیز و همه شُکوه
دلربا
هر او را که به
جان شنید
شور این نوا
جهانی را در نوردید
هیچش جز تو سزاوار نبود
بر بلندای عشق
تقدیم تو بود
.
.
.
راه ناکوک زدی
پرده ی دیگر بگرفتی و زمان
یاد مرا در تو
پژمرده و پرپر کرد و
تو را بلعید
نغمه ات را
که دیگرش
شایسته نبودی
باز پس نمی
توانستمش ستاند
چگونه یارای آن بود
عشق وانهاده
به بند بند
نغمه های آتشین آن را واستاند؟
دیگر اما از آن تو نیست
بی آنکه من
باز ستانمش
که دیگر
آن "تو" نیستی
که سرودمش.
بیستم
اردیبهشت نود ویک
تمام نمی شود
پاسخحذفنمی شود تمام عشق