از میان نوشته های دیرین
یک دم آخر نامدی بنشینی و بنشـــــــــــــــــانیم
تا که لختی بشنوی راز دل پنهـــــــــــــــــــــانیم
شمع جان را شب سحر گشت و ندانستی دریــغ
یک شبی زان یک هزار و یک شب تنهـــــــاییم
شب پی شب گشت و شد دوران هجران و فراق
حیف از آن شبهای وصل و مستی و بی تـــابیم
از شرار عشق عالمگیر و حسن تو کنــــــــون
پر شده در عالمی آوازه ی شیـــــــــــــــــــداییم
در برم بودی و رفتی و زدی راه دلــــــــــــــــم
من بماندم شهری و شور و شر رســـــــــواییم
دلبرا عشقت ز تو شد باوفاتر زان که تــــــــــو
رفتی و هر روز و هر شب او دهد دلـــــــداریم
هفتاد
و دو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر