قره گون

کاش الیم یتیشئیدی

غوجاخلیئیدیم سنی

سیخیدیم غوجاقیمدا بلین

دوینجا آغلیئیدیخ

کاش الیم یتیشئیدی

ساچلاریان چکیدیم

تا بیرآجا آراملاشئیدی اوره گین,

اوره گیم

کاش الیم یتیشئیدی

سیلردیم گوزیاشینی

سیلردیم قانلی اللرینی

اوپئیدیم آغلیان گوزلرینی

کاشکه بیلئیدین

منن نه ایلدی توزلو ساچلارین

توزلو اوزین,

باخماقی.

دونیا

قره گونه قالیر

منیم اوره گیمن تایی

سن آغلیاندا.

                             بیست و دوم مرداد نود و یک

                                      زلزله ی اهر

                             خاک سیاه

کاش دستم می رسید

به آغوشت کشم

بفشرمت در آغوشم

دل سیری بگرییم

کاش دستم می رسید

که بر گیسوانت کشم

تا لختی آرام گیرد دل تو

دل من

کاش دستم می رسید

تا اشکهایت پاک کنم

تا خون دستانت پاک کنم

ببوسم چشمان گریانت را

کاش بدانی

دیدن ِ

زلفان خاک اندودت

روی خاک آلودت

بامن چه کرد.

جهانی

به خاک سیاه می نشیند

به گریستنت

همچو دل من.

آوا

                    

آن هنگام

که ساز من نوایی درگیرد

تو از فراز

- چون نغمه های بر آسمان شده ی زخمه ی من -

با اثیری چشمان پرترانه

فرود مرا

نیوشاگری

و من در تپش نفسهای تو

از پس چکامه های رهیده از گلوی خوش آوایت

بی خویشتن

جانی از زندگی می ربایم

تا به بودن تو

به زندگی

ببالم

و بمانم.

آوای من

چند بگذاشتی آسمان را

به انتظار طنینت

که این چنین گرفته دل

به هر گاه

به گریستن نشسته.

دستان من بر ساز

هرگز اینسان

شوریده

در رقص نیامد.

آوای من!

بخوان

بخوان که تنها

تویی

که گوشها

از همهمه ی پرآشوب امروز می رهانی

به واژه یی مهرآمیز

به ترانه ای دلاویز

و زمزمه ای

که بوسه ای در راه را

از لبانی

سرخ از شراب و آواز

نوید می دهد.

                             هجدهم مرداد نود و یک

هم نفس

جان می کـَـنـَم

اما در نفسهای تو

که همه را زندگی اند و مرا

مرگی

 که می تپد به هر دمم

          به هر رگم

چه بوسه ها, بی تاب

لبانم را دوخته و زبانم به بند کشیده اند

که تا کی بر شانه هایت فرود آیند

...و آن چه تنها مرا مانده

این لحظات اند

که سرشارند از بودن تو

هر صبح که روزی نو

به آغاز می شود

من

چون پریشادی سرمست

رستاخیز بودنت با من را

به جشن و

خورشید و خورشیدواره گان را

به کرنش می نشینم  

باز زیستن را می آزمایم

که بی تو

بی عشق

زندگی

خود مرده گی ِ پیکره های تندیس گون ست و

با تو

مرگ

عین زندگانی و رستن.

                             دوازدهم مرداد نود و یک