آن هنگام
که ساز من نوایی درگیرد
تو از فراز
- چون نغمه های بر آسمان شده ی زخمه ی من -
با اثیری چشمان پرترانه
فرود مرا
نیوشاگری
و من در تپش نفسهای تو
از پس چکامه های رهیده از گلوی خوش آوایت
بی خویشتن
جانی از زندگی می ربایم
تا به بودن تو
به زندگی
ببالم
و بمانم.
آوای من
چند بگذاشتی آسمان را
به انتظار طنینت
که این چنین گرفته دل
به هر گاه
به گریستن نشسته.
دستان من بر ساز
هرگز اینسان
شوریده
در رقص نیامد.
آوای من!
بخوان
بخوان که تنها
تویی
که گوشها
از همهمه ی پرآشوب امروز می رهانی
به واژه یی مهرآمیز
به ترانه ای دلاویز
و زمزمه ای
که بوسه ای در راه را
از لبانی
سرخ از شراب و آواز
نوید می دهد.
هجدهم
مرداد نود و یک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر