زندگی

زندگی یعنی

لحظه های بودن تو

که دریغشان یعنی مرگ

من در لحظه های با تو

رهایی را چشیدم

و دریافتم

رستگاری را

با تو

من آسمان را آزمودم

و پرواز را

من

در شمارش لحظه های بی تو

          - که تک تک شان سپری به هزاره ای گشتند -

فرسودم و 

کهنسال شدم

وینک

من در خود

به محاکمه نشسته ام

خویشتن را

در من جهنمی برپاست

از دردها

وز نابخردیهای آدم-نمایان

که سرشارند از پوشال و ادعا

می بارد باران

هر قطره پیام آوری ست

آوایی از تو

می بارد اشک

هر قطره ستایشگری ست حضورت را

حضوری که بهشتی ست به گستره ی تو

آه اگر پایانی ست از تو مرا

آری

من از تو آسوده خواهم گذشت

بی حسرتی

که هر آن از بودنت را

نیایش کردم

خطوطت را ستودم

نگاهت را پرستیدم

و در عشق جوشیدم

زندگی را باور گرفتم

و هیچ آنی را باتو

به خود نماندم و

اما تو...

                                                بامداد دهم بهمن نود و یک