سپید ِ پُررنگ

اگرم

روز به روشنی تاریک است

بوم شب را

سحری

می زند رنگ

تا بپیرایدش از درد

تا بیارایدش آیا

به چراغی از عشق

شاید این بی ره و سو شب را

بتوان

طرح راهی زد و نقبی به زمان

تا بکاهد

ز غم و درد ِ دراز عمر ِ پر از رنج, اندی

بوم پررنگ سپید ِ دل ِ من

- بردریده به خط و چنگ ِ نوازشگر ِ یاران!- را

به چه رنگی آیا

می توانیش دراندازی نقش؟

واژه آیا که زُداید

خاطر از یورش ِ دشنام؟

رنگی

شود آیا که بپوشاند

این مشکی ِ دوران را؟

و امیدی رَوَد از نغمه

به دمی کـَر سازد

این همهمه ی ِ شوم ِ دل آزار ِ جهان را؟

خیره در این نابرابر کارزارم

وز پس ِ این های و هوی

باز

ماییم و قلمها

همدگر را در فراخوان

یک صدا فریاد بر می آوریم

زندگی را

می کشیم بر تارُکـَش

رنگین کمان ِ عشق را.

چهاردهم بهمن هشتاد و هشت