زندگیم

زندگیم
سرتاسر
همان است که بر همه رفته
جز تو.


هفتم دی نود و دو

طلوع و غروب تو

خورشید
به اندازه ی همه عمرش
بر زمین طلوع کرد
تا آمدنت را
چراغان
به جشن بنشیند
و تا همه ی عمرش غروب خواهد کرد
تا رفتنت را اندوهگنانه
به عزا بنشیند.
این سان
غروب دلگیر است
همیشه
همه را;
کم می آورند
تو را.


ششم دی ماه نود و دو

قرار همیشه

هنگامه ی دیدار است و
تو نیستی
اما نگاه من
در صدای تو جا مانده
هنوز,
سر ِ قرار ِ همیشه.




ششم دی نود و دو

بی تو

بی تو هم
زندگی زیباست,
مرگ وار.
 

ششم دی نود و دو

آتش زنی

به آتش کشیده می شوند
یک پس از دیگر
سیگارها
از برای تو؛
دلها هم.


پنجم دی ماه نود دو

خویشتن

...
و من اما
رها خواهمش ساختن روزی
خویشتن را از بند تو
به هیچگاه.



بیست و چهارم آذر نود و دو

مسی

....
و او بر چمن
و بر سینه ی ما گلهایی خواهد کاشت
و با دسته ای گل
نه با زبان و واژه
ما را به پاسخ خواهد نشست
و اندیشه مان را.
او که جز از ما
از هیچ نرنجید.



برای لیونل مسی نابغه ای که از بیماری و ناتوانی به فراز توانستن و هنر پرواز کرد و جز از ما از هیچ نرنجید.


بیست و چهارم آذر نود و دو

گوشوار

... و نگاه من است
که گوشوار قلبت
خواهد ماند تا همیشه
و گریزیت نیستش.




بیست و چهارم آذر نود و دو

شازده نه کوچولو

شاهزاده ام
نه کوچولو
اندی پیر
آتش می فشاند درونم و
هرزهایی دروست
اما همچنان 
روباهم را دوست دارم
و گل سرخم را.
آغوشی فراهم دارم
عشق را,
ولو خالی....



بیست و چهارم آذر نود و دو

این باران

... و این باران
دست بردار نیست
هر روز
و هر شب
به هر قطره که می بارد
یاد تو 
بر سر و بر چهره ی من می کوبد و من را خیس

سر به زیر و
شرمبارِ جداییِ تو می خواهد.



بامداد بارانی سیزدهم آذر نود و دو 

برد و باخت

چه دستها 
بر طره ی گیسویت بردم
و چه دل ها
به ره عشق تو من باختم
و درین راه ندانستم
بردم 
یا 
باختم.

بامداد سیزدهم آذر نود و یک

شب باران زده

این شبهای ِ باران زده ی بی تو
کم از یتیمیِ کودکی نیست
و بی تو
بویِ خاکِ برآمده از باران و
بویِ سوختنِ هیزم ِ خیس
به بویِ نانِ تازه ی دستِ همسایه ی در گذر می ماند، به دماغ دخترکِ فقیرِ کوچه.
هر نداشته ای داغ به دل نمی گذارد
اما تو رَحْم ات
به مغزِ استخوان هم نیامد.



 
بامداد هشتم آذر نود و دو

چشم پوشی

"من"

در نگاهت جامانده

آرام چشم بپوش

از من.

                   بیست و ششم آبان نود و دو

               

جای خالی

 

روبه رویی

با جای خالیت

خود شهامتی می خواهد

که در من نیست.

                   بیست و ششم آبان نود و دو

سرانجام

سرانجام رفتی.

شاید دیگر

پس از دیرچندی

به پیشگاه آینه بایستم

گاه خود را ببینم

          و موهای سپیدم را

          چین چهره و دل را

شاید دیگر

خواب

چشمانم را

گاه مهمانی کرد

حالا شاید
دیگر وقت رسیدن
به دردهای تنم شده باشد
شاید.

                   بیست و ششم آبان نود و دو

عاشقانه های بودن

نیستی؛

اما عاشقانه ها

          همچون بودنت

باز برای تو به سرایش در می آیند

چون رختی که

تنها بر تن تو دوخته و آراسته است

تو را شایند.

عاشقانه هایی که

برخی را همه ی زندگی و

تو را هیچ اند.

                             بیست و ششم آبان نود و دو

تاب

تاب رفتنت را

–        که ندارم –

قسمت می کنم

با همه آنها که ترکشان کردی

شاید آوردم

شاید شد.

                             بیست و ششم آبان نود و دو

امروز

"امروز" سرِ آمدن و آغاز ندارد

تو رفته ای و من

در دیروز و دیشب ِ باتو

جامانده

وامانده ام.

دیگر گاهشمار

هر روز

دیروز است.

                             بیست و ششم آبان نود و دو

رفتن

رفته ای و
اتفاق مهمی نیفتاده.
روز، روز است و
شب، شب؛
پاییز، همان پاییز است و
زندگی، همان.
تنها منم
که دیگر من نیستم.

نهم آبان نود و دو

بوسه ی حسرت

بوسه ات
جهان لبخند
بر دلم
هوار کرد و
حسرت.........

                            دوم آبان نود و دو

سزاوار

ما سزاوار نبودیم

            زمین را

که به ما بخشید

گوارایی و آرام و پناهی

همچو گهواره ی رام

و چه تاختیم ما بر آن و

چه شرنگی و پلشتی

سرازیرِ کامش کردیم و

روی زیبا و مهربارش را

چه خراش نازنینی دادیم

ما سزاوار نبودیم

            آسمان را

که به رقص آورد

تن ما با باران و

جانمان را به نوازشگریش با باد و

سر داد ترانه با برگ

و شگفتا چشمی که نواخت از ما

به کرانه های اخترانش,

وه!

و چه ما زیبا

آلوده ی هر تیره گی دست و دلش ساخته ایم!

و چه پاک شسته ایم از او دست!

ما سزاوار نبودیم

            عشق را

ما نه مهری ریختیم

نه گذشتیم و

نه گذاشتیم

ما دریدیم هر چه بود و به گمان

پیش تاختیم

به پیروزی و سرمستی

ما فروریختیم

شرم خویش و عصمت عشق

ما نه فرجام بدیدیم و

نه چشمی دیگران را برگشودیم

و نه آوایی شنیدیم

ما

سزاوار نبودیم

زمین و آسمان را

عشق را

ما زمین را

آسمان و عشق را

روسپی انگاشتیم

هر چه ناباید

بایدش کردیم و کردیم

هرزه ما بودیم

بَداندیش و بَداِنگاره.

                  یازده شهریور نود و دو

دوزخی

من دوزخی ام

اما باز

تو مرا پاس بنه

که بسی بیشتر و ژرفتر از

همه ی بهشتیانِ بر زمین و

همه آن برآسمانیان

این دوزخی

عریان

بی آرایه و بی پرده

به ستایشِ

اندیشه و زیبایی تو

و سپاسداشت بودنت برخاسته.

تو مرا جدا ز خود خواهی دید,

هیچگاه!

منم آن هسته ی تنهایی ِ تو!

و تو را از من

نه گریزی ست نه گزیر

چه که من

عشق با خود دارم و تو معشوق.

                 

     دهم شهریور نود و دو

             اصفهان