سزاوار

ما سزاوار نبودیم

            زمین را

که به ما بخشید

گوارایی و آرام و پناهی

همچو گهواره ی رام

و چه تاختیم ما بر آن و

چه شرنگی و پلشتی

سرازیرِ کامش کردیم و

روی زیبا و مهربارش را

چه خراش نازنینی دادیم

ما سزاوار نبودیم

            آسمان را

که به رقص آورد

تن ما با باران و

جانمان را به نوازشگریش با باد و

سر داد ترانه با برگ

و شگفتا چشمی که نواخت از ما

به کرانه های اخترانش,

وه!

و چه ما زیبا

آلوده ی هر تیره گی دست و دلش ساخته ایم!

و چه پاک شسته ایم از او دست!

ما سزاوار نبودیم

            عشق را

ما نه مهری ریختیم

نه گذشتیم و

نه گذاشتیم

ما دریدیم هر چه بود و به گمان

پیش تاختیم

به پیروزی و سرمستی

ما فروریختیم

شرم خویش و عصمت عشق

ما نه فرجام بدیدیم و

نه چشمی دیگران را برگشودیم

و نه آوایی شنیدیم

ما

سزاوار نبودیم

زمین و آسمان را

عشق را

ما زمین را

آسمان و عشق را

روسپی انگاشتیم

هر چه ناباید

بایدش کردیم و کردیم

هرزه ما بودیم

بَداندیش و بَداِنگاره.

                  یازده شهریور نود و دو

دوزخی

من دوزخی ام

اما باز

تو مرا پاس بنه

که بسی بیشتر و ژرفتر از

همه ی بهشتیانِ بر زمین و

همه آن برآسمانیان

این دوزخی

عریان

بی آرایه و بی پرده

به ستایشِ

اندیشه و زیبایی تو

و سپاسداشت بودنت برخاسته.

تو مرا جدا ز خود خواهی دید,

هیچگاه!

منم آن هسته ی تنهایی ِ تو!

و تو را از من

نه گریزی ست نه گزیر

چه که من

عشق با خود دارم و تو معشوق.

                 

     دهم شهریور نود و دو

             اصفهان