معجزه

بودنت

معجزه یست

بارانی را مانَد

بر کویر.

                بیست و هشتم آذر نود و یک

برف

باز آسمان باریدن گرفته

بی شمارند 

که به شاعری آمده اند و نگارش, باز

و من

دیوان اجساد ناطق را ورق می زنم

پر از هیچ

اما تو ای آسمان

باز ببار.

                             بیست و شش آذر نود و یک

انفجار

دوستت دارم

تا آنجا که برد شراب است

                   تو را و

                   مرا

                   در هم پیمانی و هم پیمانه گی

تا به پهنه ی بودن تو

تا به گستره ی کدامین کهکشان

نمی دانم

تو

همان انفجار هستی و هستنی

و من همان خرد ِ اندک ِ کیهان نورد

                             در تو

تو رازی

بزرگ و شگفت

زیبا زیبا...

همان

که اندیشه ی مرا

به بیکران شگرف خود

                             می گسترانی

و من این سان

در توست که خود را هست و سترگ

می یابم

و بی تو اما

همان هیچ.

                             هفدهم مهر نود و یک

قره گون

کاش الیم یتیشئیدی

غوجاخلیئیدیم سنی

سیخیدیم غوجاقیمدا بلین

دوینجا آغلیئیدیخ

کاش الیم یتیشئیدی

ساچلاریان چکیدیم

تا بیرآجا آراملاشئیدی اوره گین,

اوره گیم

کاش الیم یتیشئیدی

سیلردیم گوزیاشینی

سیلردیم قانلی اللرینی

اوپئیدیم آغلیان گوزلرینی

کاشکه بیلئیدین

منن نه ایلدی توزلو ساچلارین

توزلو اوزین,

باخماقی.

دونیا

قره گونه قالیر

منیم اوره گیمن تایی

سن آغلیاندا.

                             بیست و دوم مرداد نود و یک

                                      زلزله ی اهر

                             خاک سیاه

کاش دستم می رسید

به آغوشت کشم

بفشرمت در آغوشم

دل سیری بگرییم

کاش دستم می رسید

که بر گیسوانت کشم

تا لختی آرام گیرد دل تو

دل من

کاش دستم می رسید

تا اشکهایت پاک کنم

تا خون دستانت پاک کنم

ببوسم چشمان گریانت را

کاش بدانی

دیدن ِ

زلفان خاک اندودت

روی خاک آلودت

بامن چه کرد.

جهانی

به خاک سیاه می نشیند

به گریستنت

همچو دل من.

آوا

                    

آن هنگام

که ساز من نوایی درگیرد

تو از فراز

- چون نغمه های بر آسمان شده ی زخمه ی من -

با اثیری چشمان پرترانه

فرود مرا

نیوشاگری

و من در تپش نفسهای تو

از پس چکامه های رهیده از گلوی خوش آوایت

بی خویشتن

جانی از زندگی می ربایم

تا به بودن تو

به زندگی

ببالم

و بمانم.

آوای من

چند بگذاشتی آسمان را

به انتظار طنینت

که این چنین گرفته دل

به هر گاه

به گریستن نشسته.

دستان من بر ساز

هرگز اینسان

شوریده

در رقص نیامد.

آوای من!

بخوان

بخوان که تنها

تویی

که گوشها

از همهمه ی پرآشوب امروز می رهانی

به واژه یی مهرآمیز

به ترانه ای دلاویز

و زمزمه ای

که بوسه ای در راه را

از لبانی

سرخ از شراب و آواز

نوید می دهد.

                             هجدهم مرداد نود و یک

هم نفس

جان می کـَـنـَم

اما در نفسهای تو

که همه را زندگی اند و مرا

مرگی

 که می تپد به هر دمم

          به هر رگم

چه بوسه ها, بی تاب

لبانم را دوخته و زبانم به بند کشیده اند

که تا کی بر شانه هایت فرود آیند

...و آن چه تنها مرا مانده

این لحظات اند

که سرشارند از بودن تو

هر صبح که روزی نو

به آغاز می شود

من

چون پریشادی سرمست

رستاخیز بودنت با من را

به جشن و

خورشید و خورشیدواره گان را

به کرنش می نشینم  

باز زیستن را می آزمایم

که بی تو

بی عشق

زندگی

خود مرده گی ِ پیکره های تندیس گون ست و

با تو

مرگ

عین زندگانی و رستن.

                             دوازدهم مرداد نود و یک

باز باران

بخوانم

به نام باران

که خوانده ام

به نامت آن را

بیا

که هیچم از تو نزدیک تر نیست

جز مرگی که درآغوش

مرا منتظر است

بشتاب

که تاب انتظار من از مرگ

تویی.

به نگاهی اشکبار

به لبانی خیس از عشق

و به تر گیسوان پرتابت

دل بی تاب مرا

بارانی کن

باران پرغوغا

که خود همه ی زندگی ست

زیبا و خوش آهنگ

سرد

تند و هوس بار

کوتاه

میرا

.

.

.

و باز

باران.

         

... و منم باز

که هر بار

با باران

تو را کم دارم

هربار

  تو را.

زندگی

وام دیگرنیستش با من

جز مرگ

جز تو.

           بیست و پنجم تیر ماه نود و یک

می روم

می روم 
تنها
که لبخندت 
        با من نیست.


                 پانزدهم تیر نود و یک

جفا

از میان نوشته های دیرین



 

یک دم آخر نامدی بنشینی و بنشـــــــــــــــــانیم

تا که لختی بشنوی راز دل پنهـــــــــــــــــــــانیم

شمع جان را شب سحر گشت و ندانستی دریــغ

یک شبی زان یک هزار و یک شب تنهـــــــاییم

شب پی شب گشت و شد دوران هجران و فراق

حیف از آن شبهای وصل و مستی و بی تـــابیم

از شرار عشق عالمگیر و حسن تو کنــــــــون

پر شده در عالمی آوازه ی شیـــــــــــــــــــداییم

در برم بودی و رفتی و زدی راه دلــــــــــــــــم

من بماندم شهری و شور و شر رســـــــــواییم

دلبرا عشقت ز تو شد باوفاتر زان که تــــــــــو

رفتی و هر روز و هر شب او دهد دلـــــــداریم

                                        هفتاد و دو

پری سا

جهان

از نقطه ای که نامش "تو"ست

بازآغاز می گیرد

درین روزگار دژخیم و بی آرام

و درین دلتنگی های ِ برای ِ هیچکس

و معشوقه گی های تهی از عشق

پری واره

چون آیه ی عشق

بر من فرود آمدی

پری سا

    لبهایت

- پیام آوران مهر -

لختی آرام

          -  گمشده ی این روزها - را

به بوسه ای

بر من ارزانی داشتند

و آغوشت

بهانه ای داد

ماندن را

بر من بتاز

پری گون

که از شور تو بر من

خیلی

         در آسمان سربرآرند

دیری نخواهیم پایید

در این وادی ِ از هیچ به هیچ

خوشا

دمی از دمدمه ی عشق

که بر می گیریم.                                   

                                                بامداد دوازدهم تیر نود و یک

شکست

من تسلیم همه آنها شدم که مرا نفهمیدند
نفهمیدن شان, توانستن مرا شکست
به شکستم, کرنش می کنم.
هفتم تیر نود و یک

شباهنگام باران

از میان نوشته های دیرین

شب آمد باز و گفتا آسمان را تا ببـــــــــــــارد

به ضرباهنگ خود بر برگ گل راهی نــــوازد

به رقص آرد گل نسرین و یاس و رازقـــی را

به دست آرد دل هر آن که را کامشب گـــدازد

زند بر بند بند تار دلها زخمـــــــــــــــه ای را

که خوشتر زان سراغی کس ز آوازی نــدارد

ز راه لیلی و مجنون درآید بهر عشـــــــــــاق

ز هر سوز و گداز و هر حزینی نغمه ســــازد

بشوید دانه های اشکهایم را ز گونــــــــــــــه

ز بهر دُر شدن تا قعر دریاها رســـــــــــــــاند

صبا را گرد او همراز و همســـــاز و هم آواز

سرودی خوش از آن محبوب مهجورم بخواند

نوایی زین گرفتار قفـــــــــــــس آرد تو را باز

چمن بی چهچه آن بلبل دســـــــــتان چه دارد

بسوزد دم به دم شمع و چو من آهســــته نالد

مباد پروانه بال و پر به این آتــــــــــش ببازد

                              سی آبان هفتاد و سه

                                             دو بامداد

باران

از لابه لای نوشته های دیرین

شب هنگام است و باران باز ســرداده ترانه

به رقص آورده در سینه دلم بانـــــگ چغانه

به وجد آورده دل را یاد تو امشـــــب دوباره

چو پروانه به گرد شمع رویت عاشــــــــقانه

خیال روی ماه و خط و خال و تاب گیســـوت

مرا در دم کشاند پیش جام می شــــــــــــبانه

شبان ما را حکایت تا سحرگاهان همین است

چه دانی کاتش عشق چون کشد در دل زبانه

اگر چه عاشقانی بس به کویـــــــت راه دادی

ولیکن در وفا چون من نیابی زیـــــــن میانه

منم رسوای عشق تو, تو رسوای دل مــــــن

که دیری ست از لب لعلت مرا بر لب نشــانه

بیا و دلبرا کوته کن هجران را حکایــــــــــت

درازایی ندارد عمر ما در این زمـــــــــــــانه

بیست و ششم اسفند هفتاد و یک
          دو و چهل دقیقه ی بامداد

نغمه ای برای تو

تو را سرودم

به نغمه ای دل انگیز و همه شُکوه

دلربا

    هر او را که به جان شنید

شور این نوا

جهانی را در نوردید

هیچش جز تو سزاوار نبود

بر بلندای عشق

تقدیم تو بود

.

.

.

راه ناکوک زدی

پرده ی دیگر بگرفتی و زمان

یاد مرا در تو

پژمرده و پرپر کرد و

تو را بلعید

نغمه ات را

که دیگرش

       شایسته نبودی

      باز پس نمی توانستمش ستاند

چگونه یارای آن بود

      عشق وانهاده

      به بند بند نغمه های آتشین آن را واستاند؟

دیگر اما از آن تو نیست

      بی آنکه من باز ستانمش

که دیگر

آن "تو"  نیستی

که سرودمش.

                                               

                   بیستم اردیبهشت نود ویک

شهر غم فزا

از لابه لای نوشته های دیرین

درین وادی دگر دلداده ای نیست

که دلداران آن را غمزه ای نیست

به مسجد عابد پاکی نباشد

به میخانه دگر میخواره ای نیست

کجا عابد گذارد سر به سجده

که در مسجد دگر سجاده ای نیست

چنان ساقی به جام می ظنین است

تو گویی اندرونش باده ای نیست

چنان دربند عشرت خلق اسیرند

که ایزد را توگویی بنده ای نیست

رها کن مسجد و میخانه را هم

که آنجا جز ریا افسانه ای نیست

صداقت را کجا یابی خریدار

چو صدق اینجا به از بازیچه ای نیست

چه سوزی شمع خوش باور چو گردت

برای سوختن پروانه ای نیست

به شیدایی دلم آماج کین شد

خدایا عاشقان را چاره ای نیست

دلم صد پاره دست این و آن است

دگر خود را دریغا پاره ای نیست

درین ورطه به عشقت تو رضا باش

اگر در این جهان معشوقه ای نیست

                                                           

                                   بیست و شش مهر هفتاد و دو

ترک

ترکم که می کنی

باخت از آن توست و
عشق از آن من!

در من عشقی زادی

از زهدان ِ بودنت

          وانهادی و

          می روی!

بسیار آموختم

از جا مانده ات در من

گوهر عشق

که حتی به اندیشیدنش

شادمانی ست که در من افروختن می گیرد

تا همواره ی هستن.

                                 تابستان نود

روح ِ حضور تو

                                                            

زندگی می کنم

تنها در لحظاتی که سرشارند از بودن تو

و بیرون از آن جا

همه وهم و هراس و بیمناکی ست

که موج می زند

سوی دیگری نیستم

که آزموده ام

بی روح ِ بودن تو

خود

نبودن است.

                        چهارم اردیبهشت نود و یک

آزادی

زیر تازیانه

اندیشه, گروگان ِ نانی ست

و به پاره نانی بیشتر

یک انسان

          - به همه شگفتیش و بزرگی -

سودا می شود؛

          و انسانها نیز.

گنبدی از لاجورد(!)

- به پهنه ی دل همه گرسنه گان جهان -

بر فرازش یک نشان

بر سر ِ آزادی

          - که به راستی تندیسی بیش نیست -

فرا آمده است

و دیرگاهی ست که آزادی

به گدایی سکه ای دست یازیده تا

انسانش را

از گرو

واستاند.

کبوتران هم

دیگر نشانی از صلح و آزادی ندارند

که به دنبال برچیدن نان خود اَند.

  

                             یک فروردین نود و یک

                                                رم